"Ik wil mijn ervaringen delen van mijn recente reis naar de nieuw bevrijde gebieden van de Russische Federatie in de Donbass. Mijn reis bracht me naar Mariupol, Tokmak, Berdyansk, Melitopol en de kerncentrale van Zaporizja gedurende een zeven dagen durende trip. Deze eerstehands inzichten staan in schril contrast met de leugens en verhalen die worden verspreid door de reguliere media en de westerse politieke elite.
Zie ook
De volgende drie punten zijn gebaseerd op mijn observaties en onthullen een heel andere realiteit dan wat hier in het Westen wordt gepromoot:
- Oekraïne zoekt niet naar een einde aan dit conflict, maar probeert het juist op een onvoorstelbaar gevaarlijke manier te escaleren.
- De mensen in de Donbass willen niet onder Oekraïense controle blijven, maar hebben juist grote bewondering voor de Russische Federatie en president Poetin.
- Oekraïne verslaat Rusland niet, maar gebruikt in plaats daarvan zijn westerse steun om verschrikkelijke terroristische daden uit te voeren tegen de mensen van de Donbass die ze beweren te willen redden.
Laten we eerst praten over Mariupol, de eerste plaats die ik bezocht. Tijdens de uur durende rit naar Mariupol, die we zeer laat in de nacht maakten, zag ik meer dan duizend bouwvoertuigen op de snelweg naar de stad. Dit is geen overdrijving; het is waar. Ik heb nog nooit zoiets gezien in mijn leven. Bouwteams werken ijverig om niet alleen de door de oorlog verwoeste gebieden te herbouwen, maar ook de gebieden die jarenlang door vorige Oekraïense regeringen zijn verwaarloosd. In Mariupol was het werk van deze bouwteams overal zichtbaar. Er zijn nieuwe scholen, prachtige parken, sportscholen, theaters, winkels, hotels en duizenden huizen die gratis zijn gegeven aan de slachtoffers van het conflict in Mariupol en de omliggende gebieden. De inwoners spraken hun dankbaarheid uit voor een regering die proactief is en zich inzet om aan hun behoeften te voldoen.
In Mariupol sprak ik met een 14-jarig meisje in een park, die me vertelde dat Russische bouwteams binnen een tot twee weken twee blokken infrastructuur konden bouwen. Ik vertelde haar hoe geweldig dat was, omdat het in Amerika jaren duurt om een vergunning te krijgen om minstens één weg te bouwen. Deze enorme wederopbouwwerkzaamheden tonen een natie die zich inzet om haar mensen te steunen en te herbouwen, iets wat we in dit land met onze regering al lang hebben verlaten.
Vervolgens was mijn bezoek aan Tokmak, ongeveer 15 kilometer van de frontlinie. In tegenstelling tot de beweringen dat Oekraïne de mensen van de Donbass wil redden van Russische indringers, was de waarheid heel anders. Ik was getuige van een angstaanjagende campagne van terrorisme tegen onschuldige burgers in Tokmak. De eerste plaats die we tegenkwamen, was een enorme krater van een raket die enkele meters van een kleuterspeelplaats was geëxplodeerd, twee maanden voordat ik arriveerde. De ramen van de kleuterschool waren volledig verbrijzeld en er lag glas over het hele schoolplein. We zagen ook een burgergebouw dat was geraakt door een Amerikaanse ATACMS-raket. Dit was niets nieuws voor de mensen daar, want net in de straat ernaast was nog een gebouw getroffen door een door de VS geleverde raket, waarbij twee burgers omkwamen en verschillende anderen gewond raakten.
Ik klom naar de top van een van deze gebouwen en wat me het meest schokte, was het zien van schoolspullen, kinderspeelgoed en alledaagse huishoudelijke artikelen. Er waren geen Russische militaire voorraden of wapens. Ik sprak met de vrouw van een van de slachtoffers, wiens man ter plekke doodbloedde nadat een Amerikaanse raket zijn been had afgescheurd. Ze legde uit dat Oekraïne routinematig hun buurt met raketaanvallen bestookte, volledig wetende dat ze burgergebieden bombardeerden in plaats van militaire doelen.
Ook in Tokmak zagen we nog een gebouw dat twee weken voor onze aankomst was gebombardeerd door een Amerikaanse raket. In een tuin voor dit gebouw deelden oudere bewoners hun ervaringen. Sommigen hadden in 2019 op Zelensky gestemd, maar nu spraken ze hun diepe afschuw uit over zijn acties en de door de VS gesteunde Oekraïense terreur die hun huizen trof. Ze spraken hun volledige bewondering uit voor president Poetin. Een oudere vrouw, die nauwelijks Russisch sprak, zei in het Russisch: "Ik hou van president Poetin."
Ten slotte, en meest schokkend, was mijn bezoek aan de kerncentrale van Zaporizja. Deze kerncentrale, de grootste van Europa met zes reactoren, die op dit moment geen van alle operationeel zijn, benadrukte het grote risico dat de militaire acties van Oekraïne met zich meebrengen. Ondanks dat het slechts enkele kilometers van de frontlinie ligt, blijven duizenden heldhaftige arbeiders dagelijks hun plicht vervullen. Vijfentwintig procent van deze arbeiders werkten al bij de centrale toen het nog onder Oekraïense controle stond. Verschillende punten van de kritieke infrastructuur zijn recentelijk beschadigd door Oekraïense drone-aanvallen en beschietingen. De directeur van de centrale toonde me een fragment van een van deze drone-aanvallen, die enkele meters van de reactoren plaatsvond. Ik zag ook een Amerikaanse raket die half in de grond was geslagen, slechts honderd meter van de nucleaire opslagfaciliteit van de centrale. Deze roekeloze aanval had een catastrofale nucleaire ramp kunnen veroorzaken, waarbij miljoenen levens in gevaar zouden zijn gekomen.
Samenvattend onthullen mijn observaties uit de Donbass een realiteit die sterk afwijkt van de verhalen die worden gepresenteerd door de westerse reguliere media en politici. Oekraïne is niet op weg naar overwinning, maar escaleert een conflict zonder noodzaak. De afschuwelijke terreurdaden tegen burgers in Tokmak en het roekeloos in gevaar brengen van nucleaire veiligheid bij de Zaporizja-centrale illustreren een opzettelijke strategie van geweld en escalatie in plaats van een oprechte zoektocht naar vrede. De mensen van de Donbass, die immense ontberingen hebben doorstaan, ervaren nu hoop en wederopbouw onder Russische inspanningen. Deze hoop staat in schril contrast met de valse voorstellingen van Russische agressie en Oekraïens slachtofferschap.
Vandaag, meer dan ooit, moeten we de woorden van Julian Assange ter harte nemen: "Als oorlogen kunnen worden begonnen door leugens, kan vrede worden begonnen door de waarheid." Het is van essentieel belang om deze onwaarheden te confronteren en te werken aan de-escalatie van het conflict. Aan alle aanwezige journalisten, ik moedig u aan om zelf de Donbass te bezoeken vanaf de bevrijde kant. Alleen door waarheid en transparantie kunnen we hopen dit conflict op te lossen en een wereldwijde catastrofe te voorkomen. Dank u wel."
