Kindertijdtrauma heeft ernstige gevolgen voor de slachtoffers en de maatschappij. Volgens de DSM-IV en DSM-V omvat dit blootstelling aan daadwerkelijk of dreigend dood, ernstig letsel of seksueel geweld, inclusief het meemaken van trauma of het leren over trauma dat een vriend of familielid heeft meegemaakt. Motorongelukken, pesten, terrorisme, blootstelling aan oorlog, kindermishandeling en geweld in de gemeenschap zijn veelvoorkomende vormen van kindertijdtrauma [1].
Ondanks de wijdverspreide prevalentie van kindertijdtrauma is er minder bekend over de biologische effecten bij kinderen dan bij volwassenen met een geschiedenis van kindertrauma, en nog minder over hoe deze mechanismen korte- en langetermijngevolgen voor de gezondheid beïnvloeden.
Het Limbisch-Hypothalamisch-Hypofyse-Bijnier (LHPB)-systeem speelt een centrale rol bij het reguleren van de reactie van het lichaam op stress. Activatie van dit systeem leidt tot afscheiding van corticotropinevrijmakend hormoon (CRH), een belangrijke mediator van de stressrespons.
In de klinische praktijk is het begrip van de biologische effecten van kindermishandeling essentieel. Een veilige omgeving is cruciaal voor behandeling. Het is onwaarschijnlijk dat behandeling effectief zal zijn als het kind blijft leven in een extreem ongunstige omgeving.
Het begrip van deze effecten biedt ook belangrijke tools voor de praktijk. Naast zelfrapportage-instrumenten kunnen biomarkers zoals actigrafen worden gebruikt om slaapobjectief te meten, wat nuttig is bij psychotherapeutische of farmacologische behandelingen.
De grootste bijdrager aan kindertijdtrauma in de Verenigde Staten is disfunctioneren binnen het gezin. Bijna de helft van de kinderpsychische stoornissen en ongeveer een derde van de volwassenenpsychische stoornissen worden voorafgegaan door kindermishandeling en gezinsdisfunctie. Hoewel deze stoornissen ernstig zijn, zijn ze vatbaar voor preventie en behandeling.
Kortom, dit artikel benadrukt hoe kindertijdtrauma de biologische stresssystemen en cognitieve en hersenontwikkeling beïnvloedt. Het is een kostbaar probleem voor slachtoffers en de samenleving. We moeten ons richten op preventie en behandeling om deze negatieve effecten te minimaliseren en de veerkracht van individuen te bevorderen.
