In dit proces, dat meestal wordt toegepast door laboratoriumonderzoekers, wordt een kleine hoeveelheid van de stof die wordt onderzocht, in droge toestand op een objectglaasje geplaatst. Hierbij wordt een kleine hoeveelheid keukenzout toegevoegd, en vervolgens wordt het geheel bedekt met een dekglaasje. Daarna wordt een druppel azijnzuur (aceticum glaciale) toegevoegd met behulp van een glazen staafje. Het gebied waar de vaste stof zich bevindt, wordt onder een microscoop geplaatst.
Als er op dat moment niets wordt waargenomen dat lijkt op kristallen, wordt het objectglaasje voorzichtig verwarmd boven een kleine gas- of spiritusvlam. Hierbij wordt ervoor gezorgd dat er geen sterke bewegingen in de massa ontstaan en dat deze niet volledig uitdampt. Na het afkoelen van de massa wordt opnieuw gecontroleerd of er haemin-kristallen zijn gevormd.
Deze (haemin-kristallen) worden in de buurt van de plek gevonden waar de stof tussen de glasplaatjes lag en zijn dus zeer gemakkelijk te vinden.
Als een korreltje bloed, dat nauwelijks zichtbaar is voor het ongewapende oog, op deze manier wordt behandeld, kan men de inwerking van het azijnzuur observeren en de haeminkristallen langzaam zien vormen. Een lineaire vergroting van 240-250 keer is het meest geschikt voor dergelijke onderzoeken.
In een artikel met de titel "Waarnemingen betreffende de werking van Secale cornutum" in de Acta Societatis Scientiarum Fennicae, deel VI, 1861, beschrijft F. van WILLEBRAND bevindingen die als volgt worden samengevat:
Bij het lokaal toepassen op bloedende slagaders of aders ontdekte Van WILLEBRAND dat een oplossing van ergotine de vaten doet samentrekken, vaak in de vorm van een rozet. De auteur benadrukt de gunstige effecten van het middel bij bloedingen uit de baarmoeder, luchtwegen, maag, darmen (zoals bij aambeien) en urinewegen. Bovendien merkte hij gunstige resultaten op bij het uitwendig gebruik als een hemostatisch middel.
Maar de invloed van het middel gaat nog verder. Zorgvuldige waarnemers die patiënten volgden die secale cornutum gebruikten, konden eenvoudigweg door plessimetrie constateren dat het hart een afname in volume onderging. Soms trad deze afname al binnen het eerste etmaal na het gebruik van het middel op en bedroeg deze meerdere lijnen. Tegelijkertijd werd de pols van de arteria radialis langzamer en proportioneel kleiner. Bij mensen bij wie geen pathologische verandering van het hart kon worden vastgesteld, maar die langdurig - 14 dagen of langer - moederkoorn innamen (10 grein per dosis, 6 of 7 keer per dag), werd waargenomen dat het hart zo sterk in omvang was afgenomen dat het bij percussie alleen over een diameter van 1% duim een gedempt geluid veroorzaakte. Wanneer het gebruik van het middel werd stopgezet, keerde het hart meestal binnen drie dagen terug naar zijn oorspronkelijke volume.
In gevallen van hartvergroting, vooral in de rechter helft, als gevolg van insufficiëntie of stenose van de kleppen, werd soms een nog snellere en meer opvallende verkleining van het hart waargenomen. Een dergelijk geval wordt in het oorspronkelijke artikel uitgebreid besproken. In enkele gevallen van dit type trad er na de toediening van het middel beklemming op de borst op. Dit was in hoge mate het geval bij een 23-jarige man met enorme hypertrofie van beide helften van het hart, samen met gebreken aan de kleppen. Hier veroorzaakte het gebruik van secale cornutum zo'n hevige pijn in het hart dat morfine moest worden toegediend.
Van W. dacht aanvankelijk dat het middel geen speciale waarde zou hebben in de behandeling van deze aandoeningen, omdat de werking zo snel voorbijging. Zijn mening veranderde echter in positieve zin toen hij zag welke verbetering het gebruik van secale cornutum teweegbracht in een specifiek geval. Om de ernst van dergelijke gevallen te illustreren, worden hier enkele belangrijke punten uit de beknopte ziektegeschiedenis genoemd.
Een jongeman van 21 jaar, die al drie jaar leed aan een hartaandoening als gevolg van een overgebleven aanval van acuut reuma, zocht advies bij Van W. Het hart was in alle dimensies vergroot, vooral de rechterhelft die bij percussie aantoonde dat deze zich een halve duim verder naar rechts uitstrekte dan de rechterrand van het borstbeen. De hartslagen waren talrijk, snel en onregelmatig, soms onmogelijk te tellen. Er was een sterk blazend geluid zowel bij de systole als diastole. De patiënt was bedlegerig en leed aan voortdurende benauwdheid, zonder enig rustmoment dag of nacht. De urine bevatte geen eiwitten. Oedeem in de onderste ledematen en ascites (buikwaterzucht) waren aanwezig, evenals oedeem in het gezicht.
per dag, en zijn gezondheidstoestand bleef verbeteren. Na zes maanden was de patiënt volledig hersteld. Het hart was duidelijk kleiner geworden en functioneerde normaal. De hartgeluiden waren nog steeds aanwezig, maar de hartslag was regelmatig en kalm. Het gebruik van secale cornutum was verminderd tot vier keer per dag. De hydropische symptomen waren verdwenen, en de patiënt voelde zich comfortabel.
Het is onjuist om te beweren dat langdurig gebruik van secale cornutum gangreen aan de extremiteiten veroorzaakt, zoals ten onrechte wordt beweerd door FHÀMIE• TON en OESTERLEN. Dit gebeurt alleen na buitensporige en ongewone doseringen en wordt voorafgegaan door verschillende andere tekenen van onwelzijn.
De auteur heeft secale cornutum ook met succes gebruikt bij een geval van zeer pijnlijke neuralgie van beide nervus occipitales. De pijnen bereikten vaak een niveau waarbij de patiënt het bewustzijn verloor. Deze neuralgie bestond met tussenpozen gedurende tien jaar, was gerelateerd aan menstruatiestoornissen en had weerstand geboden aan verschillende behandelingen. De auteur gaf dit middel in de overtuiging dat de neuralgie voortkwam uit verwijding en overvulling van bepaalde delen van het veneuze systeem in de hersenen, waardoor druk ontstond op gevoelige zenuwelementen.
.....
Staat nog meer in. Maar voorlopig voor mij niet meer interessant.
....
Bron: Over secale cornutum (ntvg.nl) https://www.ntvg.nl/system/files/publications/1862106340001a.pdf
