LSD-25 werd in 1938 ontdekt door de Zwitserse chemicus Albert Hofmann, die oorspronkelijk de schimmel moederkoren wilde synthetiseren. Vijf jaar later, in 1943, patenteerde de geneesmiddelenfabrikant Sandoz Pharmaceuticals LSD-25 als geneesmiddel tegen angststoornissen. In 1971 werd de medische waarde en de noodzaak van beschikbaarheid van LSD-25 officieel erkend in de preambule van het Verdrag inzake Psychotrope Stoffen, een document opgesteld onder de auspiciën van de Verenigde Naties. Dit verdrag had kunnen leiden tot de registratie van LSD-25 als generiek geneesmiddel. Echter, in plaats daarvan werd ervoor gekozen om LSD-25 onder de Opiumwet te registreren, met de toevoeging van artikel 5, lid 2, dat het gebruik van LSD-25 voor medisch eigen gebruik toestaat. Deze beslissing wordt ook bevestigd in de Richtlijn voor Strafvordering Harddrugs. Het gebruik van psychedelica, waaronder LSD, wordt ondertussen ondersteund door een groeiend aantal psychiaters, psychologen, medisch specialisten en hersenwetenschappers, die de therapeutische potentie ervan erkennen.

"Bij elke welgelukte aanslag op de vrijheid kan dus de Staat nooit dan medeplichtige zijn, hoofdschuldige blijft de plichtvergeten burger zelf, die, in zonde en zingenot zijn zedelijke spierkracht verslappend, de kracht tot eigen initiatief verloor." Aldus oud-premier Mark Rutte.

Deze zin betekent dat bij elke succesvolle aanval op de vrijheid de staat altijd medeplichtig is, maar de belangrijkste schuldige blijft de burger zelf. De burger verliest zijn morele kracht en vermogen tot eigen initiatief door te vervallen in gemakzucht en zelfgenoegzaamheid. Met andere woorden, wanneer burgers hun verantwoordelijkheid en morele kracht opgeven en passief worden, maken ze het mogelijk dat hun vrijheid wordt afgenomen. De staat kan dus alleen slagen in het beperken van vrijheid wanneer burgers hun eigen waakzaamheid en betrokkenheid verliezen.

Lisa Westerveld, Kamerlid voor GroenLinks, maakt zich grote zorgen over de wachtlijsten in de jeugdzorg. Ze heeft kritiek geuit op het gebrek aan voortgang bij het oplossen van deze problemen, ondanks herhaalde oproepen vanuit de Tweede Kamer. Ze benadrukt dat de lange wachttijden jongeren en hun gezinnen ernstig benadelen en roept op tot concrete actie.

Daarnaast wijst Westerveld op de negatieve effecten van bezuinigingen op preventieve zorg, zoals programma’s die gericht zijn op het bevorderen van mentale gezondheid. Volgens haar zorgen deze bezuinigingen ervoor dat problemen in de jeugdzorg alleen maar groter worden.

Westerveld heeft geprobeerd met andere Kamerleden een motie door te voeren om de wachtlijsten uiterlijk aan het einde van het jaar volledig in kaart te brengen, maar deze werd niet aangenomen. Ze blijft echter pleiten voor structurele verbeteringen, met speciale aandacht voor toegankelijkheid en preventie, zodat jongeren sneller de hulp krijgen die ze nodig hebben.

Jimmy Dijk van de SP staat bekend om zijn scherpe analyses en kritiek op de problemen in de zorgsector en het welzijnssysteem. Wat positief opvalt, is zijn vastberadenheid om sociale rechtvaardigheid te bevorderen. Hij heeft zich veelvuldig ingezet voor het verkorten van wachttijden en het verbeteren van de toegankelijkheid van zorg, vooral voor kwetsbare groepen. Dijk staat sterk in zijn overtuiging dat zorg een basisrecht moet zijn om te zorgen voor gelijke toegang voor iedereen. Zijn inzet voor betaalbare, kwaliteitsvolle zorg maakt hem een gedreven politicus die zich ten volle inzet voor het verbeteren van het welzijn van de samenleving.