Een narcist en de empathievolle ziel is een verhaal zo oud als de tijd, beiden gebonden aan een eindeloze reis van botsingen. Elke keer dat ik een narcistische persoon zie, is dat altijd met iemand die een mooie ziel heeft. Het is alsof ze een menselijk sapdoosje hebben waar ze op feesten tot er niets meer over is, om daarna aan de kant te worden gezet en weggegooid. Maar waarom zien we altijd dat de meest empathische en mooie individuen verstrikt raken in dit spel, gevangen in de klauwen van een narcistische persoon? Het komt omdat de empathievolle ziel altijd de schoonheid in mensen wil zien en de duisternis negeert, omdat ze zelf de held willen zijn, ze willen degene zijn die die persoon kan redden omdat niemand hen kon redden en ze zichzelf niet konden redden.
Bron: https://www.tiktok.com/@marcusgregoryrichardson/video/7370762015306009888?_r=1&_t=8mY4Fx40x6W
De narcist heeft geleerd dat het gebruiken van mensen en het nemen van anderen meer waarde voor hen heeft dan gelijkheid. De een is bereid te geven en de ander is bereid te nemen. Beiden komen voort uit jeugdtrauma. De een neemt van anderen om zichzelf te rechtvaardigen. De ander geeft aan anderen om zichzelf te rechtvaardigen. Het is dezelfde dans. De ene kant is licht en de andere kant is donker. Denk aan twee planeten die om elkaar heen draaien. De empathievolle ziel is de veel kleinere planeet, gevangen in deze dans, deze rotatie van planeten, in de zwaartekracht. De planeet van de narcist heeft een veel grotere aantrekkingskracht dan die van de empathievolle ziel. En als de empathievolle ziel niet koers houdt, zullen ze worden verzwolgen en geabsorbeerd door de veel grotere planeet.
Zie ook
Maar als de empathievolle ziel erkent dat ze kunnen ontsnappen aan de greep en hun eigen plek binnen het zonnestelsel kunnen vinden om zelf rond te draaien, dan kunnen ze zichzelf beschermen. Als de narcist dat niet erkent en die kleine planeet in hun atmosfeer trekt, zullen ze massale verwoesting veroorzaken en tot vernietiging leiden, zonder leven over om te redden. Het is een gevaarlijk spel dat ze spelen, maar het is een spel zo oud als de tijd. Wat is de basispremisse hiervan?
De empathievolle ziel moet leren zelfliefde, zelfzorg en beseffen dat anderen redden niet hetzelfde is als zichzelf redden en dat ze anderen alleen kunnen helpen wanneer ze in een staat van neutraliteit zijn, een staat van homeostase, evenwicht. Als ze dat kunnen doen, hebben ze controle over hun omgeving, kunnen ze bepalen wie binnenkomt en wie niet, en daardoor hun energie beschermen. De narcist moet leren dat de prestaties van anderen en de waarde van anderen niet hetzelfde zijn als die van hen en dat ze niet van mensen kunnen nemen en verwachten dat die mensen er uiteindelijk nog zullen zijn. Ze moeten leren enig gevoel van compassie en empathie te hebben voor de mensen om hen heen, erkennen dat prestaties en de manier waarop anderen hen zien niet belangrijk is, maar dat een goed persoon zijn, een vriendelijk persoon zijn, het beste doen dat ze kunnen, dat is wat belangrijk is.
Dat is wat de empathievolle ziel de narcist kan leren en de narcist kan de empathievolle ziel leren. De empathievolle ziel leert de narcist dat liefde echt de sleutel is en materiële zaken niet. De narcist leert de empathievolle ziel dat ze zichzelf moeten beschermen omdat, als ze dat niet doen, mensen zoals zij daarvan profiteren. Erken de diepgaande les die plaatsvindt. Als je dat begrijpt, stopt de twijfel, de planeten scheiden, de maan gaat zelf op pad en alles valt in balans en evenwicht. Je bent niet bedoeld om bij een narcist te zijn, ook niet als de empathievolle ziel, omdat beide extremen van dezelfde schaal zijn. Het gaat niet om de ene of de andere kant, maar om het vinden van het midden. Wanneer je erkent dat je zowel een narcist als een empathievolle ziel kunt zijn, beginnen we een gevoel van balans te zien. Te goed of te aardig zijn, beide zijn valkuilen.
