Er zijn verschillende richtlijnen en aanbevelingen beschikbaar voor de diagnose, evaluatie en behandeling van osteoporose. Een veelgebruikte richtlijn is die van de International Osteoporosis Foundation (IOF) en de European Calcified Tissue Society (ECTS). Hier zijn enkele belangrijke punten uit deze richtlijn:
1. Diagnose
Osteoporose kan worden gediagnosticeerd met behulp van een botdichtheidstest, meestal uitgevoerd met behulp van een DXA-scan. Een diagnose van osteoporose wordt gesteld als de botmineraaldichtheid (BMD) van een persoon 2,5 standaarddeviaties of meer onder het gemiddelde van een jongvolwassen referentiepopulatie ligt.
2. Risicobeoordeling
Het is belangrijk om het individuele fractuurrisico te beoordelen bij mensen met osteoporose. Er zijn verschillende klinische risicoscores beschikbaar, zoals de FRAX-score, die factoren zoals leeftijd, geslacht, botdichtheid en andere klinische risicofactoren gebruikt om het risico op fracturen te voorspellen.
3. Behandeling
De behandeling van osteoporose is gericht op het verminderen van het risico op fracturen en het behouden of verbeteren van de botgezondheid. Dit omvat het gebruik van medicijnen, zoals bisfosfonaten, denosumab, teriparatide en selectieve oestrogeenreceptormodulatoren (SERMs), evenals calcium- en vitamine D-supplementen. Het behandelplan kan ook dieet- en levensstijlaanpassingen omvatten, zoals lichaamsbeweging, stoppen met roken en matig alcoholgebruik.
4. Follow-up
Mensen met osteoporose moeten regelmatig worden opgevolgd om de respons op de behandeling te evalueren en eventuele veranderingen in de botgezondheid te monitoren. Dit kan onder meer het controleren van de botdichtheid en het beoordelen van het fractuurrisico omvatten.
Het is belangrijk op te merken dat richtlijnen kunnen variëren tussen landen en organisaties. Het raadplegen van de specifieke richtlijnen van je eigen land en het bespreken van de behandelingsopties met een zorgverlener is van essentieel belang om een passend behandelplan op te stellen.
Lees ook
